Zomer 1995. In de warme, veelbezochte pannenkoekentuin vraagt een man met ontbloot bovenlijf of hij vanwege de drukte met zijn vrouw (beiden ca. 45) bij ons (vrouw 41, kind bijna 3) mag aanschuiven. Dat mag. Na opgave van hun bestelling – ijscoupes met slagroom – wendt manlief zich tot de peuter: ‘Zoooh, ben jij fijn met je oma op stap?’ Hoewel een sarcastische reactie mij op de tong ligt, houd ik het bij ‘Ik ben haar moeder.’ En de peuter? Die is kennelijk alleen bezig met de buurvrouw en haar net geboren baby, want terwijl de man zich hakkelend verontschuldigt, schalt haar heldere stemmetje blij verrast ‘Mama! Die meneer heeft óók borstjes.’ De ijscoupes worden haastig afbesteld.