‘Vertel nog eens over natuurkunde’,
vroeg ik mijn man als ik niet kon slapen. 
Dan vertelde hij dat niets is wat het lijkt, dat een tafel niet bestaat.
Hij haalde experimenten aan waar ‘niet-iets’ iets wordt zodra er een waarnemer aan te pas komt.
Dan vielen mijn ogen dicht.
 
Tegenwoordig kan ik juist de slaap niet vatten.
‘Waarom voelt het zo fijn als je niets aan je hoofd hebt.
Als er geen weerstand is tegen iets’, vraag ik.
‘Dat is een staat van supergeleiding’, zegt hij. 
‘Wat is er voordat een nieuwe gedachte of een gevoel ontstaat?’
‘Dat heet superpositie: het kan nog alle kanten op.’
 
‘De (kwantum)fysica heeft superantwoorden op leven, toch?‘
‘Nee supervragen’, zegt hij dan.