Ik heb een muze. Iemand die ik bijzonder vind. Volgens vriendinnen ben ik zelfs verliefd op haar.
Niets maakt haar uit. Als ze huilt, huilt ze. Ze lacht, als ze lacht. Volkomen één met wat zich voordoet. Zelfs ruimer dan dat. Liefde ademend.
Anders dan je misschien verwacht: ze is niet onverschillig, apathisch of fatalistisch, maar levendigheid ten top.
Los van oordelen en concepten.Vrij leven.
En wat het mooiste is: ze bestaat niet. Er is geen muze die dit belichaamt. Het is een verhaal dat beleefd wordt.
Het is een staat van zijn die jij en ik in wezen zijn.
Pure inspiratie.