Ik stapte uit de bus. In het halfdonker van de slechtverlichte straat kwam me een waarlijk haveloze man tegemoet: broodmager, lang haar, ingevallen gelaatstrekken, angstogen - een gezicht dat nooit meer zou glimlachen. Hij hield halt, stak zijn hand uit en mompelde: ‘Heeft u een kwartje of zo?’

Wij leken op elkaar, we droegen allebei een zwart T-shirt.

Ik zei: ‘Een kwartje? Jij komt uit een historisch tijdperk!’

Hij mummelde: ‘Eh... tijdperk?... Jaja...’

Ik zocht in het vage licht tussen mijn muntstukken en legde er een in zijn hand. Hij moest het vlakbij zijn ogen houden om het te herkennen en riep toen met een heel andere stem: ‘Een euro! Dankuwel meneer!’

Opgebeurd en verslagen kwam ik thuis.