Op een vroege zomerochtend zag ik in de verte een wolf, met zo'n grijze pluimstaart.
‘Kijk een wolf’, riep ik.
‘Nee, dat is een vos’, zei m’n man.
‘Hoezo is hij dan niet rossig’, vroeg ik.
We wapperden wat waarnemingen en kennis naar elkaar.
En ieder bleef in z'n eigen verhaal.

Enkele weken later zagen we in het Park De Hoge Veluwe een opgezette wolf.
Ja, nu zaten we in hetzelfde verhaal:
We hadden dus echt een wolf gezien, vlakbij huis.

Sindsdien kom ik de grote grijze wolf vaker tegen als ik 's avonds alleen door het donkere bos naar huis fiets.
Met verhoogde hartslag ontspint zich een glimlach.
Dít is dus leven.
Altijd een verhaal, visioen of verschijning.