Toen ik een jaar of vier was hadden wij een onstuimige, zwarte hondenpup van het Friese ‘merk’ wetterhoun.  Als Freddy meeging in de gemotoriseerde schouw, het bootje dat mijn vader als vervoermiddel over het water gebruikte, wilde hij altijd op de punt staan maar viel dan door de deining meestal in het water.

Elke keer wanneer hij meende mijn vader in de schouw te horen aankomen, spurtte hij de steiger op. Als deze glad was, gleed Freddy aan het eind sierlijk door om met een plons weer eens in het water te belanden. Een verontruste kennis die dit op een dag zag, stelde ik in al mijn kinderlijke wijsheid gerust met de opmerking: ‘Maar het is ook een waterhond.’