Kromgebogen tuurt mijn vader over het immense wateroppervlakte achter het Centraal Station. ‘Vroeger vroor het IJ dicht in de winter,’ zegt hij, ‘dan kon je naar de overkant lopen. Dat duurde nooit lang. IJsbrekers veranderden de vlakte in een veld van schotsen. Mijn vriend en ik sprongen van schots naar schots naar de overkant.’
‘Dat is een heel eind,’ zeg ik.
‘Met mijn vriend belandde ik op dezelfde ijsschots. Die zonk langzaam. Net op tijd sprong ik op een andere schots. Dat liep maar net goed af.’
‘Da’s mazzel,’ zeg ik, ‘je overleeft het niet lang in het koude water. Het is een heel eind zwemmen naar de oever.’
‘Zwemmen?’ Mijn vader kijkt verbaasd. ‘Ik kon helemaal niet zwemmen.’