Een jolige uitstraling kost je de kop.
Ik was 21 en fietste die zomerse middag in Amsterdam naar de Kroeg.
Op mijn witgeverfde omafiets.
Ik ben wel vaker in een jolige bui. Uit het niets sprong die jongeman op mijn bagagedrager. 
Bloedmooi. Ik zag hem al staan. In mijn ooghoek.
Terwijl hij al zat en mij stevig vasthield vroeg hij vriendelijk, ‘mag ik een stukje meerijden?’
Spontaan riep ik, ‘als je maar rustig zit.’
Ik was niet uitgesproken of zijn linkerhand schoot onder mijn luchtig bloesje en kneedde mijn borsten.
Zijn rechterhand bewerkte mijn kruis.
Ik had, denk ik, het hele Leidseplein bij elkaar gegild?
Met dezelfde vaart sprong het bloedmooie joch, lam geschrokken van mijn bagagedrager.