Avond na avond springt z’n vrouw door z’n hoepeltjes.

Ze ondergaat het gelaten, braaf, maar gaapt stiekem en denkt zich weg.

Stilte dreigt.

Het moet anders, denkt hij, meer spektakel, dan komt het wel weer.

Hij zet de hoepeltjes in brand.

En ja hoor, na wat zweepslagen springt zij er soepeltjes door.

Ze ondergaat het gelaten, braaf, maar gaapt stiekem en denkt zich weg.

Stilte dreigt.

De rollen moeten omgedraaid, denkt hij, dan komt het wel weer.

En zo geschiedt.

Avond na avond springt hij braaf door haar hoepeltjes.

De vlammen likken behaaglijk aan z’n huid.

Haar speelse zweepklapjes op z’n billen voelen weldadig aan.

En kijk, haar ogen schitteren en ze denkt: het is er weer.