Het is jaren geleden dat we elkaar zagen. Ze is oud geworden. We willen praten maar weten niet waar te beginnen. Ineens zeg ik: ‘Ik heb veel aan je gedacht. Aan de dingen die we samen deden. Zonder jou was ik een ongelukkig kind geweest.’ 
Ze glimlacht. ‘Wat vond je het fijnst? Nee, niks zeggen, ik weet het. Het waren de dagen dat we samen aan zee waren.’
‘Ja, lieverd. De lucht die altijd blauw was. Onze blote voeten in het warme zand. Het ting-ting van de kusttram in de verte.’ Ik streel haar grijze krulletjes. ‘Is er iets wat ik nu eens voor jou kan doen? Zeg het. Please.’
‘Neem me een dagje mee naar zee’, zegt ze.