1990. Ik zit met twee kinderen op de fiets, eentje voor- en een achterop. De oudste heeft een eerste pianoles achter de rug bij mevrouw Koelman. Achter deze neutrale naam blijkt een temperamentvolle Russische pianodocente schuil te gaan. Na een tamelijk enerverende les is het stil op weg naar huis. Ineens vraagt de jongste van drie, de leeftijd van de vele vragen: ‘Waarom heeft die meneer oorbellen?’. Ik: ‘Het is geen meneer maar een mevrouw.’ Weer valt er een stilte. Dan: ‘Waarom heeft die mevrouw een snor?’