Nu en dan loop ik met de hond van mijn buurvrouw, een dalmatiër die omkijkt als ik Lola roep. Lola vult de leegte van mijn overleden hond op. Tegelijkertijd geef ik haar het nodige wandelgenot, zodat ze verder komt dan haar dagelijkse pies- en poeprondje.
Maar wat schetst mijn verbazing: Lola trekt de blikken van volkomen andere vrouwen dan die mijn ongekamde robbedoes vroeger naar zich toetrok. Nú zijn het keurige, van veel make-up en parfum voorziene dames die me hun vertederde glimlachjes tonen. Absoluut niet mijn types.
Hoogste tijd voor een nieuwe wollige wiebelkont. Niet alleen voor de invulling van het gemis, maar ook voor de dagelijkse attentie van de juiste vrouw.