Elke zaterdagochtend is het middelpunt van mijn wereld enige tijd het Holland Kaascentrum van kaasbaas Johan. Er zijn meisjes. Ik schuif vandaag alvast mijn volle spaarkaart naar voren. Ik zie het altijd graag. Hoe een meisje het kaasmes, met aan elke kant een houten handvat, in de kaas zet. Hoe ze dan iets van de grond opzweeft en met haar geringe gewicht op het mes gaat hangen, verhit pogend om het door de kaas heen te laten zakken.

Het meisje van deze zaterdag staat met een te groot, te schuin stuk in haar handen. Johan neemt het van haar over. Ongeduld, of juist belegen vaderlijk geduld?

Ik krijg mijn korting. Laatste, lieve vraag van het meisje vandaag: ‘Spaart u zegels?’