Onder de fietsstalling verschijnt plots vanachter de vuilzakken een marginale man. Met blote handen eet hij ananas uit blik, hij oogt onverzorgd. Hij lijkt op Popeye omdat hij tanden mist. Ananas is nu eenmaal zacht, je hebt er niet veel tanden voor nodig. Ongevraagd doet hij zijn beklag over de hittegolf, bovendien kan hij nooit slapen omdat zijn buren feestjes geven. Hij zegt: ‘Ze houden toch geen rekening meer met een ander.’ Ik beaam zijn stelling, zo’n types kunnen agressief worden als je hen negeert. Gretig schuifelt hij dichterbij, hij ratelt en spekelt er op los. Vol afschuw deins ik achteruit. Ik spring op mijn fiets, zwaai naar hem en roep dat hij best de schaduw kan opzoeken. Hij knikt.